تـــوبیشتــر از هر کس می دانی
من از ارتفاع..
من از بلندی این فاصله می ترسم  !
چشـــم دهان نیست که داد بکشد  به داد چشـــم هـــای من برس…….!

خُدایـا شَبیہ بادکُنکـ شده ِام…
اَز بغض هـایے که ِ بہ اِجبـار فُرو داده ِام
اِلـــــتِماسَت میکنَم
فَقط یک سـوزَטּ
تکہ ِ تکہ شدَنم با خــودَم..

زیـر بـآرآטּ رآه میرفتـــ

امســآل رآه رفتـטּ او رآ

بــآכیگــرے زیـر اشڪـهـ ـآے خوכ כیدҐ…

شــآیـכ پـآرسـآل اشڪـهــآے כیگـرے بوכ

اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را

به خال هندویش بخشم سمرقند بخارا را

صائب تبریزی

اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را

به خال هندویش بخشم سر و دست و تن و پا را

هر آنکس چیز می بخشد ز مال خویش می بخشد

نه چون حافظ که می بخشد سمرقند و بخارا را

شهریار

اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را

به خال هندویش بخشم تمام روح اجزا را

هر آنکس چیز می بخشد بسان مرد می بخشد

نه چون صائب که می بخشد سر و دست و تن و پا را

سر و دست و تن و پا را به خاک گور می بخشند

نه بر آن ترک شیرازی که برده جمله دلها را

فاطمه دریایی

اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را

خوشا بر حال خوشبختش، بدست آورد دنیا را

نه جان و روح می بخشم، نه املاک بخارا را

مگر بنگاه املاکم؟چه معنی دارد این کارا؟

و خال هندویش دیگر ندارد ارزشی اصلأ

که با جراحی صورت عمل کردند خال ها را

نه حافظ داد املاکی، نه صائب دست و پا ها را

فقط می خواستند این ها، بگیرند وقت ما ها را!

کامران سعادتمند

اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را

 نه او را دست و پا بخشم نه شهری چون بخارا را

همان دل بردنش کافی، که من را بیدلم کرده

نمی خواهم چوطوطی من، بگویم آن غزلها را

غزل از حافظ و صائب و یا دریایی بی ذوق

و یا آن شهریار ترک که بخشد روح اجزا را

میان دلبر و دلدار نباشد حرفِ بخشیدن

اگر دلداده می باشید مگویید این سخنها را

گاهي اوقات دلم واسه " دلم " مي سوزه ...

براي تمام نامردي هايي كه در حقش ميشه و

هيزم شكن هاي متظاهري كه به آتيشش ميكشن ...

واسه ي همه ي اين بي پناهياش دلم مي سوزه 

اي كاش يه آنتي ويروس هم واسه اين بي زبون مي ساختن

كه با اولين ويروس محبت يا عشق سريع هنگ نكنه 

كاش ميشد اين آواره ي مجنون رو مسلح كرد ...

سخته ... همه ي اين حرفا سخته ...

اونقدر بهش گرما رسيد كه سرما زده شد و مُرد

حالا يخ بسته ... شده يه دل يخي ...

خـوش بـﮧ حـالــَـتــ ••• فـاحــِشـﮧ •••

بـا تـَنـت بـازے مـے ڪـُنـنـב

نـــَــهـ ::::◄ בلــَتــــ

تنهایی این نیست که هیچکس اطرافت نباشه!
این نیست که با کسی دوست نباشی!
این نیست که آدمی گوشه گیر و منزوی باشی!
این نیست که کسی باهات حرف نزنه!
این نیست که هیچوقت نتونی خوشحال باشی!
این نیست که کسی دوستت نداشته باشه! تنهایی، یه حس درونیه!
تنهایی یعنی "هیچکس نمیفهمه حالت بده ...

می خواهم برگردم به روزهای کودکی آن زمان ها که : پدر تنها قهرمان بود .

عشــق، تنـــها در آغوش مادر خلاصه میشد

بالاترین نــقطه ى زمین، شــانه های پـدر بــود ...

بدتـرین دشمنانم، برادر وخواهران خودم بودند .

تنــها دردم، زانو های زخمـی ام بودند.

تنـها چیزی که میشکست، اسباب بـازیهایم بـود

و معنای خداحافـظ، تا فردا بود...!

راســــــتی،بعد رفتنت

دروغ گـــــفتن را نیــــــــز، خـــــــــوب یاد گـــرفتــه ام...!

"حــــال مـــن هم خـــــــوب اســت" ... خــــــوبِ خــــوب

عباس کیانی پدر خوب و مهربانم دوستت دارم از طرف پسر بی وفایت

خیلی دلم برات تنگ شده

وین باده ناب را خمار دگر است--

هر علم که در مدرسه حاصل گردد--

کار دگر است و عشق کار دگر است---

من آمده ام که با تو راهی بشوم---

آنی که تو از دلم بخواهی بشوم--

دریا بغلم کن بغلم کن دریا --

میخواهم از این به بعد ماهی بشوم

ه رقصبه به چه نشستنی

چه بر خاستنی

دیدنت دشوار است---

من که به معجزه عشق ایمان دارم-

میکشم آخرین دانه کبریتم 

را---هر چه بادا باد...

بیهوده در اضطراب ماندیم همه

در تاب و تب و عذاب ماندیم همه

این ساعت زنگ خورده هم زنگ نزد

عشق آمد و رفت و خواب ماندیم همه  

دیشب کلام نقره ی نازت عجیب بود
با من که آشنای تو بودم ، غریب بود
بود و میهمان و تو و ماه و آسمان
  زیبا خیال می کنم او یک رقیب بود 

ز چه ره تو آمدستی که چنین شکسته بالی
ز کدام قصه آیی که جدا ز حس و حالی
بنشستمت که آیی و که با منت نشینی
نه به یک شب و یکی روز که صد هزار سالی

کنارت روی شنها گریه کردم

ای رفته به قهر, وعده های تو چه شد

مهر تو کجا رفت و وفای تو جه شد

این تیرگی آخر ز کجا روی آورد 

ای آیی

نه رخسار صفای تو چه شد

در تاب و تب و عذاب ماندیم همه

این ساعت زنگ خورده هم زنگ نزد

عشق آمد و رفت و خواب ماندیم همه

تابوت برای من سفارش بدهید

باید بروم گور خودم را بکنم

لطفآ دو سه سط

ر مرگ را کش بدهید

بی مونس و بی رفیق و بی همدم و جفت

زنهار به کس مگو تو این راز نهفت

هر لاله که پژمرد نخواهد بشکفت

وز دیده من بدین نهانی که تویی

وصاف ترا وصف نداند کردن

تو خود به صفات خود چنانی که تویی 

دریای سپهر را به جوش آوردیم

چون با تو خروش و جوش ما درنگرفت

رفتیم و زبانهای خموش آوردیم

ای روی تو آرزوی دیرینه‌ی ما

جز مهر تو نیست در دل و سینه‌ی ما

از صیقل آدمی زداییم درون

تا عکس رخت فتد در آیینه‌ی ما 

بود غم در دلم بسیار بسیار

نمی پرسی که چونی ای دل افگار

اگر پرسی برایت می شمارم

غم دل را چو نی با ناله زار 

تا شمع تو افروخت پروانه شدم

با صبر ز دیدن تو بیگانه شدم

در روی تو بیقرار شده مردم چشم

یعنی که پری دیدم و دیوانه شدم
 

تو از دشت وفا یاد مرا گیر

سراغ داغ فریاد مرا گیر

قدم نه در کویر دیدگانم

ازین نامردمان داد مرا گیر

کنار چشمه ای بودیم در خواب

تو بـا جامی ربـودی ماه از آب

چو نوشیدیم از آن جـام گـــوارا

تو نیلوفر شدی من اشک مهتاب

میان عاشقان یکباره خیزم

و با فریاد و سوز و آه و ناله

بگویم دوستت دارم عزیزم 

خورشید رخا، ز بنده تحویل مکن

این وصل مرا به هجر تبدیل مکن

خواهی که جدا شوی ز من بی‌سببی؟

خود دهر جدا کند، تو تعجیل مکن

شبی غم با دل من گفتگو کرد  

مرا با چشم هایت روبرو کرد 

دلم می گفت هرگز عاشقت نیست 

ولی دست دلم را گریه رو کرد

آخر از ازعشقتو درب کلیسا میشوم 

میکشم دست از مسلمانی مسیحا میشوم 

می روم بر کشتی وصلت نشینم همچو نوح 

یا به ساحل می رسم یا غرق دریا می شوم 

شخصی بد ما به خلق میگفت  

ما ناخن او نمیخراشیم  

ما خوبی او به خلق گوییم  

تا هردو دروغ گفته باشیم 

گفته بودم که اگر بوسه دهی توبه کنم 

 بعد از آن بوسه دگر بار خطایی نکنم 

بوسه دادی و چو برخاست لبم از لب تو 

 توبه کرم که دگر توبه بیجا نکنم 

گفته بودی که چرا محو تماشای منی 

آن چنان مات که یکدم مژه بر هم نزنی 

مژه بر هم نزنم تا که زدستم نرود 

 ناز چشم تو به قدر مژه بر هم زدنی

من آمده ام که با تو راهی بشوم

آنی که تو از دلم بخواهی بشوم

دریا بغلم کن! بغلم کن دریا!

می خواهم از این به بعد ماهی بشوم

 با او بگو حکایت شب زنده داریم 

 با او بگو چه میکشم از درد اشتیاق  

  شاید وفا کند بشتابد به یاریم

تاکسی ازجان شیرین نگذردفرهادنیست 

 عاشقی مقدور هر عیاش  نیست 

   غم کشیدن صنعت نقاش نیست   

     فانوس به دست کوچه دیدار است 

    آنگونه تو را در انتظارم که اگر 

    این چشم بخوابد آن یکی بیدار است  

نگو بار گران بودیم و رفتیم 

نگو نامهربان بودیم و رفتیم 

نگو اینها دلیل محکمی نیست 

بگو با دیگران بودیم و رفتیم

نگهی کردی و از خود نگرانم کردی 

نگران پیش نگاه دگرانم کردی 

من نظر باز نبودم تو به یک چشم زدن  

در چرا گاه نظر چشم چرانم کردی

تو از باغ نرگس فریبا تری 

 ز لبخند خورشید زیباتری 

تو آن شعر نابی که حافظ سرود 

 ولی از غزل هم تو گویاتری 

دانی که به دیدار تو چونم تشنه

هر لحظه که بینمت فزونم تشنه

من تشنه ی آن دو چشم مخمور توام

عالم همه زین سبب به خونم تشنه

«حافظ

زاهدی پرسید از فرزند خویش  

هیچ میدانی مسلمانی به چیست 

صدق و بی آزاری و خدمت به خلق 

هم عبادت هم کلید زندگیست 

گفت زین معیار اندر شهر ما  

یک مسلمان هست آن هم ارمنیست

سنگ حرمت قبله ی پیشانی هاست 

همسایگی ات فخر خراسانی هاست
 

ننداخته تاس جفت هشت آوردیم
 

این قاعده ی قمار ایرانی هاست

 به غم کسی اسیرم که زمن خبر ندارد 

عجب از محبت من که در او اثر ندارد 

غلط است هر که گوید که به دل رهست دل را 

دل من زغصه خون شد ،دل او خبر ندارد 

قدیمی و طلا چاپی تو ای دل 

میان عاشقان تاپی تو ای دل 

صدایت رونق تالار عشق است 

    مگر موسیقی پاپی تو ای دل 

تو از دشت وفا یاد مرا گیر 

سراغ داغ فریاد مرا گیر 

قدم نه در کویر دیدگانم 

ازین نامردمان داد مرا گیر

 عشق‏ است ، بیایید خیانتنکنیم  

    با غیر رفیق خود رفاقت نکنیم 

   عشق است، نه عادتی که هر روزه شود 

عادت بکنیم به عشق عادت نکنیم  

روزگاریست در این کوچه گرفتار توام 

 با خبر باش که در حسرت دیدار تو ام 

 گفته بودی که طبیب دل هر بیماری 

پس طبیب دل من باش که بیمار تو ام

عشق درگیر غروب را درد است                              باز هم طلوع ماه را عشق است

ای از خانه ز خم و گریه                                       غربت بغض گشا را عشق است

ای از آب و هوای بی عشق                                      بادبان ناخدا را عشق است

اهل بی مرز ترین دریا باش                                     اهل همه جا را عشق است

از غزل باختگان می ترسم                                      شعر های بی هوا را عشق است

ای قشنگ ترین سازها و آواز ها                               روزهای بی عزا را عشق است