خواست تنهایی ما را به رخ ما بکشد                 طعنه ای بر در این خانه تنها زد و رفت

            این زمان نشسته بی تو با خدا                         آنکه با تو بود و با خدا نبود

            می کند هوای گریه های تلخ                          آنکه خنده از لبش جدا نبود

        باشد بسوزانم ولی خاکسترم را پس بده           خاکستر لبخندهای آخرم را پس بده

        تنها خدا نام تو را حک کرده بر انگشترم              انگشتهایم مال تو انگشترم را پس بده

          بر چرخ فلک هيچ کسي چيره نشد                     وز خوردن آدمي زمين سير نشد

            مغرور بداني که نخورده‌ست ترا                        تعجيل مکن هم بخورد دير نشد

          بر خاک بخواب نازنین تختی نیست                  آواره شدن حکایت سختی یست

          از اشک های پاک خود فهمیدم                      لبخند همیشه راز خوشبختی نیست

روی قلبی نوشته بودن شکستنی است ؛ مواظب باشید !!!

ولی من روی قلبم نوشتم شکسته است ، راحت باشید !
.
.
چه شباهت متفاوتی بیت ماست ، تو دل شکسته ای ؛ من دلشکسته ام !
.
.
حرفی نزنی ! طاقت جنجال ندارم / بدجور شکسته ست دلم حال ندارم

درهای قفس باز و دلم عاشق پرواز / از حس پریدن پرم و بال ندارم
.
.
میخواهم فاصله ها را بشکنم تا به تو برسم ،

ولی افسوس فاصله ها درست برعکس

دلها شکستنی نیستند !!!

چندان هم دور نیستی ؛ فقط به اندازه ی یک نمیدانم از من فاصله گرفته ای !

آری ، “نمیدانم” کجایی ؟
.
.
.
اگر نسیمی شانه هایت را نوازش کرد ، بدان آن هوای دل من است که به یادت می وزد !
.
.
.
حالا اشکها هم شبیه تو شده اند ، گریه که می کنم نمی آیند !
.
.
.
من !

مثل بادکنکی به دست کودکی ، هرجا می روی با یک نخ به تو وصلم !

نخ را قطع کنی ، میروم پیش خدا !!!

خــوب ِ مــن ،

همین جا درون شعرهایم بمان

تا وسوسه یِ دوستت دارم هایِ دروغینِ آدمها مرا با خود نبرد

به سرزمین هایِ دورِ احساس ؛

من اینجا هر روز با تـو عاشقی می کنم بی انتها

شعرِ من بهانه ایست برای مـا شدن دستهایمان

تا تکرارِ غریبانه یِ جدایی را شکست دهیم
.
.
.
تمام تنم می سوزد از زخم هایی که خورده ام

دردِ یک اتفاق که شاید با اتقا قِ تـو

دردش متفاوت باشد ویرانم می کند

من از دست رفته ام ، شکسته ام

می فهمی ؟

به انتهایِ بودنم رسیده ام ؛

اما اشک نمی ریزم

پنهان شده ام پشتِ لبخنـدی که درد می کند
.
.
.
و امان از این بوی پاییزی و آسمان ابری

که آدم نه خودش میداند دردش چیست و نه هیچ کس دیگر

فقط میداند که هرچه هوا سردتر میشود

دلش آغوش گرم میخواهد
.
.
.
من آنقدر خواستمت که نخواستنت را ندیدم

تو آنقدر نخواستی که هیچ چیز از من ندیدی
.
.
.
روزی میرسد که با لبخند تو بیدار میشوم

این روز هر زمان که میخواهد باشد

فقط باشد

…کُــــلــبـــۀ بـــارانــیـستـــــــ

،وَ تُـــــو

؛آن بـــارانِ بــــی اِجــــازهِ ای

،کِــــه نـاگــــهــــان دَر اِحــســــاسِ مَـــــــن

…چِـــکِّــــــه مـــــی کُـــنــــــی